Pinoy blonde

[diem]

---

really eh?! i had a feeling...

[annais]

mmmmkay... so i've seen the movie. enjoyed it.

yeah, it's not another pinoy movie but i didn't really expect it to be aping quentin tarantino's styles...

like it nonetheless. i adore the soundtrack.

[pnoize]

here's a more accurate description of what I think about the movie.

TABI-TABI PO, PO TABI-TABI
ni ABET UMIL

PINOY BLONDE
Direksyon ni Peque Gallaga;
Iskrip nina Lore Reyes at Peque Gallaga;
Ginampanan nila Epi Quizon, Boy 2 Quizon, Jimmy Fabregas, Ricky
Davao, Izza Calzado at iba pang mga aktor/aktres na karaniwang
napanonood sa mga sitcom at soap opera;
Prinodyus ni Tony Gloria para sa Uni-Tel

"Iyang pagpalit ng kulay
Ng buhok na parang buhay,
Tugma ba sa inasahang
Paggaan ng pakiramdam
Sa bagong itsurang hiram?"

bahagi ng isang satirikong pasyon na sinulat ko—Wala nang Bago sa
Mundo.

"Pinul awt na, wala kasing nanonood," sabi ng takilyera sa sinehan ng
isang mall sa Alabang na unang pinuntahan namin. Medyo nagkainitan
nang sabihin ni misis na, "tanggalin n'yo na kasi `yong banner."
Isplit agad kami papuntang mall sa Las Piñas na katamtaman lang ang
presyo ng sine. Nang makita namin sa matrix ng dyip na parang P16.00
na `yong dating P6.00 na pamasahe, bumaba kami. Nakuwenta naming
pareho lang ang gagastusin at matitipid, pati ang pagod, kung di na
kami lalayo kahit mahal ang sine sa isa pang mall na lakad lang ang
agwat. Sakto, may Pinoy Blonde. Salamat at ihahasa ulit ng big screen
ang hilig ko sa sine. Maliban sa bihirang magawa na namin `to ni
misis, may pakiramdam akong ngayon ang tamang tiyempo para sundan na
ang dalawang serye yata ng Shake, Rattle & Roll ang huling napanood
kong pelikula ni Peque Gallaga. Sa pagkaalala ko, kanya rin yata ang
Virigin Forest na napanood ko sa isang sinehan sa Cubao. Ang Oro,
Plata, Mata, e, di ko pa rin nabubuo sa TV. At sa betamax format ko
lang napanood ang Scorpio Nights.
Ang Pinoy Blonde ay kuwento ng magsanpit na Andrew (Boy 2,)
mamula-mula ang kulay ng hokbu, at Conrad (Epi) Cunanan, kuntodo
blonde. Pareho silang mahilig sa pelikula. Nahayag ito sa pamamagitan
ng mga diyalogo. Lahat ng sabihing may kinalaman sa pananaw sa
daigdig at pilosopiya sa buhay ay po tabi-tabi nila sa mga pelikulang
napanood. Siyempre, lahat ay Hollywood. Alangan mang pelikulang Zhang
Yimou o Wong Kar Wai ng nagbabangayang mainland at probinsya ng
Tsina. "Elitista/pa-artist" na kung mababanggit pa si Akira Kurosawa
ng Japan, ang inspirasyon ni George Lucas sa mga serye ng Star Wars.
At labas na ang tatlong maestrong ito sa konsepto.
Sina Andrew at Conrad ay nangangarap na maging filmmaker. Kaya lang
ay mga balagoong ng mga tiyuhin (Mark Gil at Michael de Mesa.)
Pahiwatig na purdoy ang mga magulang nila. Sari-saring malulutong na
mura ang idinadakdak ng mga tiyuhin. Siyempre, ganundin si Conrad. Na
madalas bumigay sa pagnanasa niya sa iba pang gerls bukod sa gelpren
(Calzado).
Tumakbo ang istorya nang utusan ng naghihingalong tiyuhin (Gil) ang
paboritong pamangkin—Andrew. `Pinadadala sa kanya ang isang pakete sa
isang tagpuan. Kabilin-bilinang iwanan ang pakete at saka tanggapin
ang kapalit na ibibigay ng kung sinomang madadatnan doon. Dahil close
ang magsanpit, na parang direktor at sinematograpo, sumama na
rin `tong si Conrad. Dagdag pa ang mga katangiang pagkamaurirat at
pagkabibo, sila ay cool din pareho, kaya nagpa-blonde?
Isang abandonado, nanggigitata at may ilang palapag na bilding ng
dating hotel ang adres na kanilang napadparan. Nauna sila sa mga
katagpo. Habang ginagalugad ang lugar, malalaman ni Conrad mula sa
rekord ng pregnancy test, na ibinulsa niya pagkaabot ng gelpren sa
bungad ng istorya, na magiging erpat na siya. Unti-unti silang
kinilabutan sa datÃ*ng ng atmosphere na gumatong sa pagiging cool ng
isa't isa. Kaya naman nang magsidatingan ang hinihintay, kumaripas
sila para magtago. Mula sa isang sulok, naririnig nila ang
biyolenteng nangyayari. Pagtahimik ay nalantad ang dalawang bangkay
na tuluyang nakapagpakulo ng pagiging cool nila. Takot sila sa mga
buháy kaya di nagsilabas agad. Kinabukasan, nagsibalik ang grupo ng
druglord, kaya, basyo sila.
May fetish sa paa ng lalaki ang lider ng grupo, (Fabregas.)
Pinagdiskitahan niya at malambing na minasahe sa talampakan si
Andrew. Mahahayag pang taga-UP ang kanang kamay na naka-amerikana,
(Davao.) Nang mag-urirat, nabanggit niya kay Conrad na mahilig din
siya sa pelikula kaya may saglit na nagkapalagayang-loob sila. Pero
ang sindikato ay nabubuhay sa pamamagitan ng "pasismo," kaya
natagilid ang buhay ng mga bida.
Paano na ang pagiging ama ni Conrad, mailulugar na ba niya ang
pagnanasa, ligtas kayang maiuwi ang kanya-kanyang buhay at may
suwerte pang mabitbit na magiging susi ng katuparan ng pagka-
filmmaker ng magsanpit?
Maraming sariwang presentasyon na ipinakita ang Pinoy Blonde. Ang
realidad ng sigasig ng mga Pinoy na nagsisimulang filmmaker/artist na
kargado ng problemang bagong colonial mentality—Hollywoodisasyon ay
halos kasabay rin ng pagsulpot ng pelikula sa bansa. Mukhang may mga
nauna nang nagsapelikula ng ganitong tema. Ibang klaseng artist nga
lang ang bida. Pero kahit di pa pinapalitan ang mga saligang
lengguwahe ng pelikula, napunan ito ni Gallaga ng mga bagong
diskarte. Hindi pa natutuyuan kaya pinatutunayan nitong normal pa ang
daloy ng creative juice ng mama. Halatadong produktibo ang resulta ng
tamabalan nila ni Reyes.
Tahasang satiriko ang iskrip. Kahit may mga partikular na eksenang
parang nagpapakita ng katangian ng black comedy, ang kabuuan nito ay
hindi. At isa ang genre mismo sa kagandahan ng pelikulang `to. May
mga bahagi ngang mahahaba ang diyalogo. Pero nasalo ng mga animated
na cutaways. Di gaya ng mga umaakong independent film na (black)
comedy raw na ipinalabas nitong mga nakaraan, sa kabuuan ay
pinagtatawanan at sinasamantala lang ang kahirapan sa buhay ng mga
karakter. Parang nadisgrasya na nga, iniinsulto pa. Ganyan ang
karaniwang ekspresyon ng mga filmmaker na may punto de bistang
burgis. Kaya ang kinalalabasan tuloy ng pelikula nila ay cynical at
anarkista lang.
Pero iba nga itong Pinoy Blonde. Nasa lugar ang humor. Hindi below
the belt. Tapat ang pagiging satiriko. Ang pinagtatawanan dito ay ang
mundo ng magsanpit. Isang mundong binubuo ng pamilyang yumaman dahil
sa iligal na paraan—ang pagiging druglord. Isang kalakarang
nagsimulang maging lehitimo nang maging "pasista" si Marcos. Isang
sistemang ngumatngat sa moralidad maging ng mga senador na
kumukolekta ng komisyon sa sindikato.
Ang alaskahan nina Andrew at Conrad tungkol sa kakornihan at kawalan
ng puso ng mga paborito nilang mga Pinoy na direktor na sina Lino
Brocka at Ishmael Bernal ang mapagkakamalang matingkad na elemento ng
black comedy. Pero pagdating sa ending, ang lahat ng diyalogo ng mga
pelikulang Hollywood na pinupo tabi-tabi, o naging kaibang takbo ng
utak nila ay babaklasin ng suwerteng mabibitbit pauwi. Mahahalata sa
puntong ito na ang Pinoy Blonde ay tabi-tabi po nina Gallaga at Reyes
kina Brocka at Bernal. Ang tabi-tabi po sa kultura natin ay
pagbibigay respeto sa ispiritu ng mga di nakikitang buhay sa daigdig.
Samantalang ang po tabi-tabi ay may epek na patawiwi.
Tatak lagi ng pelikulang Gallaga ang mahusay na timpla ng liwanag at
dilim. Gaano man kaliit na detalye sa disenyo ng produksyon ay
tumitingkad tuloy. Naging paboritong eksena ko ang bit role ni Roxlee
(kumusta na Rox?!) sa punerarya. Simpleng simpleng naipakita dito
ang desensitized na kultura sa gitna ng chaotic na lipunang Pinoy.
Parang sinasabing, "eto ang epekto ng pasismo," damay/aksidente at
sadya man ang pambibiktima.
Masarap sa mata ang paggamit ng splitscreen. Nabago nito ang
mahuhulaan nang over the shoulder na kuha at pagsalo sa POV ng
magkaeksena. Swak na swak ang treatment sa buong konsepto. Dagdag pa
ang in na musikang bumagay sa panahon, katangian, itsura ng
magsanpit.
Pinakaultimong manipesto ng mahusay na direksyon ang balansehan ng
enerhiya ng pagganap ng mga aktor. Hindi ko lang maintindihan ang
mataas na boses ng dalawang Quizon sa bilding kahit naipalagay na sa
isip ng manonood na parang andun na rin ang grupo ng mga druglord.
Parang naglalaro lang ang magsanpit, na magtiyuhin sa totoong buhay.
Konting konti na ang bakas ng Dolphy mannerism ni Epi. Di ko alam
kung problema ko `to bilang manonood na nakaaalam na mag-ama ang
dalawa. Siguradong walang ganitong asiwa ang manonood na walang ideya
sa talaytay ng dugo nina Epi at Dolphy, at ni Boy 2. Isa rin ito sa
perpektong casting. Da best pati ang mga suportang aktor. Malulunod
sa sarap ang mahihilig magpaka-starstruck. Parang nagkita-kita ulit
ang barkadahang Champoy minus Subas Herrero. Mararamdaman din ang
ningning ng powers ni Tony Gloria.
Naalala ko naman sa papel ni Davao ang isang magandang dalagang
kaibigan na degree holder ng prestihiyosong kurso sa UP. Gumradweyt
siya sa tulong ng saydlayn na drug pushing ng malalakas ang amats na
iligal na droga. Nagpatuloy siya sa aktibismo at lider na siya ngayon
ng isang NGO. Kabaligtaran man ng naging disposisyon ng karakter ni
Davao, 50% ang pagkakahawig nito sa tunay na buhay ng kaibigan ko.
Mga beterano sa industriya ang makinarya ng Pinoy Blonde. Kaya naman
mukhang minani lang ang hataw ng produksyon. Kung palpak ang
kinalabasan nito, `yon ang balita. Pero ang makukuhang impresyon ay
madugo ang dinaanang development. Mahirap kasing pag-isipan kung
paano magiging orihinal ang spoof. Para kapag nadisyunan na, madugong
masarap. Ay, ano ba'yon, pasismo? Hindi, first night siguro. S'yet.
Ang ibig kong sabihin, Peque talaga ang alagad ng sining na si
Gallaga, hindi Peke. Kahit ang ipinangalang Salonpas sa karakter ni
Noel Trinidad ay kumukutya sa tapal-tapal lang na solusyong
inilalapat ng mga upisyal ng gobyerno sa malalang problema. Isang
malaking kahunghangan na parang inilalatigo sa ating mamamayan habang
lahat tayo ay mga biktimang sabay-sabay na humahalinghing.
Maaaring kapag `pinalabas sa abrod, at sa mga nakapanood na ng mga
pelikulang Tarantino, e, malamang na masabing gaya-gaya, puto-maya
ang pelikulang `to. Sa tingin ko, e, intensyon kasi ng konsepto na
pati sa aspektong teknikal ay maibalangkas din ang colonial
mentality. E, ano ba naman ang (Neo-)kolonyalismong US sa Mexico at
Plipinas? O sa buong mundo? Pero sinasabi rin ng Pinoy Blonde na
gaano man kalala ang angas ng magsanpit sa mga tiyuhin nila, gaano
man kamiserable ang karanasan nila sa lumang bilding, ang sining o
pelikula ay nakapagpapalaya ng katinuan.
At kapag tiningnan ang magsanpit bilang representasyon ng bagong
henerasyon ng nagsisimulang mga alagad ng sining, at ang mga tiyuhin,
druglord, senador at ang lumang bilding bilang mga representasyon ng
tiwaling awtoridad, upisyal at bulok na estado ng Pilipinas, sa
dinami-dami ng problemang ibinibigay ng gobyerno sa mamamayan,
sinasabi pa ng Pinoy Blonde na ang sining o pelikula ay isang uri
lang sa maraming klase ng gamot na makalulunas sa desensitisadong
balat at nervous system nating mga Pinoy.
Nakalulungkot nga lang na ang desensitasyong ito ay nagmanipesto sa
takilya. Sabi pa ng takilyerang pumunit ng tiket bago kami
makapasok, "kahapon nga sa Ayala, first day-last day e." Indikasyon
na ang manonood ay nahuhumaling pa sa sado-masokismo. (Sige, ihataw
pa ninyo ang latigo!) Kung ganun, ang problema (ng pagtangkilik) sa
industriya ng pelikulang Pinoy ay makababawi lang habang nalulunasan
ang kabulukan ng lipunan natin.
Ganumpaman, dahil sa tema nito, ang Pinoy Blonde at si Peque ay mas
indie pa kaysa mga ngumangakngak na indie ang pelikula nila. Tabi-
tabi po, po tabi-tabi.

[aljoriz]

that has got to be the longest review for a film that I have read.

[diem]

well.. that the longest film review i've read in the Filipino language

[MrBiddle]

ataka wa man gi extend! so wala ni click diri ang film? wa pa ko kita!

Trust me, its NOT because this is a Pinoy film. it's because i'm broke wa pa ko kita. I even wanted to watch FANTASTIC 4 because of the alledged underwear scene of Jessica Alba, but for the same reason I haven't seen it.

[mustrufnuthn]

naa sa sm...
babae, blonde ug buhok,,,
kuyog ug kano., pislat kau ug nawong